Code oranje

Wat mooi, de liefde. Mensen die me kennen, zouden kunnen denken dat ik het cynisch bedoel. En ik geef toe, enig wantrouwen was me een tijd niet vreemd, omdat ik meer lelijke dingen had meegemaakt dan goed voor me was. Ik ben dan ook elke dag (ja, echt letterlijk)) dankbaar dat ik de liefde mag vieren zoals ik dat nu doe.

Wat eng, de liefde. Sommige mensen die me kennen, denken dat ik nooit iets eng vind. Die houding heb ik me in de loop van de jaren eigen gemaakt en op de een of andere manier komt dat best goed over. Tot nu natuurlijk.

Mensen die me goed kennen, weten dat de liefde het engste is dat er voor mij bestaat. Wat er niet allemaal kan gebeuren! Ik laat hem heel dichtbij, dus hij kan me volop raken. Hij draagt me op handen, dus op m'n muiltje gaan, gebeurt van grote hoogte. Ik ga er met hart en ziel voor, maar wat als hij daar mee op de loop gaat? Mijn hart is één ding, dat heeft al het een en ander overleefd, maar mijn ziel!

Ik wist vooraf al dat die paniekmomenten zouden komen. Maar het is toch anders als het echt gebeurt. Ze zijn er gelukkig niet al te vaak, maar ik onderschat ze telkens weer. Dan heb ik weken van wolkeloos geluk en ineens is daar vanuit het niets die code oranje.

Het ergste is dat ik weet dat ik overdrijf, dat ik voel dat ik in de paniekmodus schiet, maar toch doorleef ik die hele code oranje. Ik zie vernietigende donder en bliksem, verwoestende overstromingen en hagelstenen zo groot als bowlingballen.

Gelukkig duurt het nooit lang. Bij een code oranje voor het weer is er heel af en toe iets aan de hand. Bij mijn liefde blijkt het steeds loos alarm.

Leer ik daar van? Ik hoop het. Maar voorlopig hoop ik dat mijn lief ondanks m’n codes oranje vooral het zonnetje in me blijft zien.