Frank Boeijen & Band flonkeren in Cuijk

Het is de laatste vrijdag van februari anno tweeduizenden24. De theatertour van Frank Boeijen met 4 koppige Band met uitstekende muzikanten begint weer, zoals de traditie voorschrijft, in de streekschouwburg van Cuijk. Wordt het weer een ware veroveringstocht van zaal en theater in Nederland en Vlaams/Nederlands sprekend België? De eerste muzikale klanken klinken en zijn stem, uit miljoenen herkenbaar, is onmiskenbaar in vorm en de poëtische woordzinnen goed verstaanbaar. Een uitverkochte zaal hoort hem hartstochtelijk zingen over Nijmegen: “Nijmegen bij zonsondergang.” De weemoed, de liefde en het eeuwig verlangen om terug keren naar deze oudste stad van Nederland, zijn geliefde stad, waar 80 jaar geleden dat verschrikkelijke vergissingsbombardement op het historische oude centrum, gelegen op schitterende stuwwallen en aan de machtige Waal, plaatsvond, klinkt door in zijn eerste lied. Bij menigeen komen reeds de eerste vochtige, ontroerende H2O erupties in de ogen, waarna deze langzaam lava-achtig warm meanderen over de wangen, verdampend in de laatste tonen van gitaren, drums, piano/synthesizer en zacht wegglijdende stem. De toon is gezet. Weer zo’n concert dat nog lang zal nagloeien in hart en hoofd. 

Mijn gedachten gaan vliegensvlug terug naar het magnifieke verhaal over Frank Boeijen van de helaas veel te vroeg overleden Vlaamse journalist en columnist Hugo Camps (1943 Molenstede - 2022 Knokke), opgenomen in het boek “Frank Boeijen: een vermoeden van licht” uit 2013 met op de titelpagina een hoog nostalgisch historische foto met daarop de filmtheaters Carolus en Luxor nabij Plein 44. Dagen later herlees ik met grote graagte zijn verhaal getiteld “Deemoed is zijn harde kern” opnieuw. Camps was ook een ware liefhebber van voetbal en wielrennen. Een paar zinnen uit deze ode aan Frank van Hugo Camps, ook als eerbetoon aan deze taalkunstenaar, die hield van barokke zinnen. “Na twee noten weet je dat het Frank Boeijen is die zingt. Zijn geluid van rauwe tederheid, overvalt je meteen. Zijn repertoire heeft sowieso de draagkracht van een zielsverhuizing. Ritmische poëzie, ritmische stiltes ook. En na het slagveld een kleine triomfboog voor alle overlevenden. Frank ondergaat het leven niet, hij vecht ermee. Aftastend als een schermer. Tot onversneden oordelen komt het zelden – hij verliest geen tijd aan het eigen gelijk. En ook niet aan de casuïstiek van het bloed. Hij houdt het Florentijns, terughoudend, zoekend, verzuchtend. Ik ken weinig mensen die zo huiverig over verlangen naar wijsheid kunnen spreken en zingen als Frank Boeijen. Tot sentiment komt het niet, de nostalgie om het menselijk tekort is soms hartverscheurend. Frank’s muziek is een eindeloze worsteling met het existentialisme. Hij is ten diepste een dichter.” 

Zijn muziek komt voorbij, uit deze eeuw, uit de vorige eeuw, uit de jaren 80 en de jaren 20 van nu. 

Een vermoeden van Licht Uiteindelijk zijn woorden/ De spiegels van je gedachten/ Al je woorden/ Al je woorden. // Het is wat je voelt/ Het is wat je voelt/ Wat na een lange reis/ Overblijft overblijft. 

Geluk De herinnering aan het gemis / Het comfort van het lijden / Ontbreken is comfortabel/ Ontvangen is pijnlijk. / Kwetsbaar is vertrouwd / Zelfvertrouwen onwennig // Geen grotere pijn /. Geen grotere pijn/ Geen grotere pijn. 

Vaderland Het is kermis in de hel / Het regent terwijl de zon schijnt/ Aan de andere kant van de wereld/ Hoe zou het nu thuis zijn. // Hol land vol land / Nat land koud land/ Mijn land jouw land / ons land / Vaderland

Donkerblauw Kijk naar de zee/ Het donkerblauw / Ver weg ben jij / En heel dichtbij/  En nou Verlang ik naar jou / Als de nacht naar de maan/ Als eb naar vloed / Als een hart naar bloed/ Verlangen Donderblauw

Zeg me dat het niet zo is Ga je mee/ Vanavond naar ons lievelingsrestaurant/ Een tafel voor twee/ Ik heb gebeld ze weten ervan / En we drinken/ Totdat de zon opkomt / En we vergeten / De oneerlijkheid van het lot // Zeg me dat het niet zo is. / Zeg me dat… 

Schaduw van de liefde Weer een dag onder een onverbiddelijke zon / Aan een naakte hemel / En natuurlijk haat ik jou / Omdat ik zoveel om je geef / Ook hier in de schaduw / De schaduw van de liefde // Ook hier in de schaduw. Weer een dag/ Onder de onverbiddelijke zon

Kronenburgerpark Ik weet niet wat jou zover heeft gebracht/ Als ik jou ’s avonds zie bij het park/ De autolichten beschijnen je lichaam/ Zonder ogen, zonder herinnering // Ga de wereld uit/ Een seconde en kijk goed rond in ons paradijs/ En vraag niet naar de weg, want iedereen is de weg kwijt.

Ben een uitgesproken liefhebber van poëtische Nederlandstalige teksten zoals die gezongen worden door onder meer Boudewijn de Groot met veel liederen uit vooral zijn beginjaren geschreven door wijlen Lennaert Nijgh, Stef Bos, die veelal ook zijn teksten zelf schrijft en uiteraard Frank Boeijen. Waarom leiden optredens van deze zangers, die al heel lang aan de top staan, zeker in dit tijdsgewricht met weer volop oorlogen, veelal tot snel stijf uitverkochte theaters in zowel Nederland als zeker ook in Vlaams sprekend België, dat vaak taal gevoeliger is dan het noordelijk gelegen buurland ? Dat is toch altijd weer dat gaaf, met gepassioneerde emotie, gezongen onsterfelijk verlangen naar blijvende hoop op betere tijden, geloof en optimisme in de medemens en de eeuwige zoektocht naar een sprankelend kolkende liefde? Weemoedig. Zeker, maar niet op een verdrinkende wijze. De tederheid van gisteren, vandaag en morgen. Je wordt meegezogen in een wervelwind van zoekend geluk. Wis en waarachtig Frank Boeijen: eergisteren, nu en overmorgen…….

S.F. Nar