Hoe beleven mensen die hier niet zijn geboren de Vierdaagse?

Meca Islamovic is geboren en getogen in Montenegro, maar woont al vele jaren in Cuijk. Precies tien jaar geleden besloot zij mee te doen aan de Vierdaagse. Meca schreef een mooi, soms emotioneel essay over hoe zij de Vierdaagse heeft beleefd. Over wat zij haar overleden vriend Joost had beloofd en hoe zij die belofte is nagekomen. Het essay van Meca is gepubliceerd op het grootste internetnetportaal van Montenegro.

Benieuwd naar wat Meca schrijft over de Vierdaagse en de doortocht in het Land van Cuijk? Lees hier het essay.

De Nijmeegse Vierdaagse gaat over traditie en mensen die een echt leven leiden. Nabijheid en spel zijn het principe en de regel zijn. De Vierdaagse is het verhaal van zichtbare en onzichtbare helden. Het gaat over de schatkamer van herinneringen en nostalgie, over rust en rusteloosheid. Over een fenomeen dat een systeem van waarden en symbolische inhoud promoot. 

Er zijn manifestaties die op de grens liggen tussen banaal en serieus, aangezien het leven zelf vaak banaal is, soms heel interessant, fascinerend, en die een heel gewoon mensenleven een bijzondere zin, emotionele, mentale en motiverende betekenis geeft. Het is het substraat dat mensen met hun eigen geest, acties en gedrag, in het leven brengen. Dit verhaal van mij heeft een veelzijdige betekenis, omdat het beschermd is tegen elke twijfels.

De Vierdaagsefeesten van de drie Nederlandse provincies Limburg, Gelderlande en Noord-Brabant is als cultureel immaterieel erfgoed het grootste meerdaagse wandelevenement van dit deel van Europa. Nijmegen is, als oudste stad van Nederland, de gastheer van dit unieke en traditioneel prestigieuze culturele en sportieve fenomeen, al gedurende meer dan een eeuw. Wat ooit begon als een mars van soldaten groeide in de twintigste eeuw uit tot het grootste wandelevenement dat sinds 1909 wordt gehouden.

Het initiatief voor deze mars kwam van het Nederlandse leger. Tweehonderdzesennegentig soldaten en tien burgers namen deel aan de eerste mars. De startbases waren militaire kazernes uit verschillende plaatsen. Al snel bleek dat afstemming vanuit verschillende startpunten erg ingewikkeld was, dus werd in het volgende jaar 1910 de startbestemming vanuit Arnhem gemarkeerd. In de jaren erna kregen ook andere steden zoals Utrecht, Amersfoort, Den Bosch en Breda dit voorrecht De grootste gastvrijheid wordt echter betoond door Nijmegen, dat in 1925 de eer had het officiële startpunt van de mars te worden. In de daaropvolgende jaren won het evenement aan populariteit. In 1967 nam zelfs een ??lid van de koninklijke familie, Prins Claus, deel aan de mars. Zijn bijdrage was cruciaal om het idee te ondersteunen dat de Vierdaagse een belangrijk cultureel onderdeel van Nederland zou worden.

Wereldfaam

Vandaag de dag telt dit indrukwekkende evenement, dat in juli plaatsvindt, ongeveer 46.000 deelnemers, waarvan 6.000 soldaten en veteranen van over de hele wereld. Afhankelijk van geslacht, leeftijd en fysieke mogelijkheden lopen de deelnemers 30, 40 of 50 kilometer. Op de vierde en laatste dag worden de deelnemers ceremonieel ontvangen op de Via Gladiola, waar ze officieel het welverdiende Vierdaagsekruisje ontvangen.

Naarmate de tijd verstreek, groeide het evenement in populariteit en succes en kreeg het wereldfaam. Van slechts enkele vrijwilligers aan het begin, zijn nu enkele honderden vrijwilligers betrokken bij de organisatie. In meer dan honderd jaar is de mars uitgegroeid tot een van de grootste evenementen in zijn soort ter wereld. In zijn jarenlange bestaan ??heette deze wandeltocht Šetnja Svijeta - The Walk of the World. Zo verwelkomt de oudste stad van het land elk jaar in de derde week van juli duizenden deelnemers en gasten van over de hele wereld die dit culturele en sportieve festival niet willen missen. Nijmegen groeide uit tot een stad die zeven dagen lang vierentwintig uur per dag leeft. Tijdens de zeven festivaldagen trekken meer dan anderhalf miljoen bezoekers door Nijmegen. Het centrum barst van de activiteiten en entertainment. Met zo'n duizend shows en optredens, verdeeld over maar liefst veertig verschillende locaties, vindt iedere bezoeker zijn gading: van popmuziek, klassiek, rock, techno tot jazz. Het stadscentrum wordt dan afgesloten voor auto's en zijn bars, bistro's en restaurants vierentwintig uur per dag open. Dat alles om een samenkomen van mensen van over de hele wereld, in een veilige, prettige omgeving waar iedereen zichzelf kan zijn en openstaat voor nieuwe ervaringen, mogelijk te maken. De Vierdaagse heeft zo een eigen lokaal ritme, leven en identiteit.

Zelf meedoen

Vanaf het allereerste begin van mijn verblijf in Nederland wilde ik, als inwoner van Cuijk, de doorkomstplaats van de afsluitende vierde dag, zelf ook deelnemen aan dit evenement. Gedragen door dat verlangen, begin dit alles op een vreemde manier een bijzondere gevoelsnoot te krijgen. Hoezeer ik ook een indirecte deelnemer was aan de evenementen van de zomerfeesten, de nadruk van het belang van dit evenement lag juist op het feit dat ik een van de deelnemers aan de mars zou zijn. De ceremoniële binnenkomst via de Via Gladiola en het moment waarop je eigenaar wordt van het Vierdaagsekruis was mijn preoccupatie. Het ontvangen van deze symbolische onderscheiding vertegenwoordigt een bolwerk van het behoren tot een natie en haar nationale tradities. Met het verstrijken van de jaren groeide de wens om mee te doen steeds meer. Het is geen wedstrijd, maar een uitdaging en een prestatie.

Die zomer, 2013, stonden mijn man Joop en ik zoals altijd met vrienden en een groot aantal bewonderaars van de Vierdaagse op straat. Met een drankje in de hand, met muziek, applaus en gladiolen verwelkomden we de vermoeide en uitgeputte deelnemers aan de mars. Het was de laatste dag van de Vierdaagse, de dag van ons dorp, Cuijk. Op een gegeven moment arriveert Joost Daanen, mijn vriend, een van de eerste mensen die ik ontmoette toen ik in dit land aankwam. Jarenlang hebben we tafeltennis gespeeld in dezelfde club en team. Later gingen we weer tennissen bij dezelfde club. Zoveel gezamenlijke feesten, verjaardagen, uitgaan naar kroegen, disco's, op zijn motor rijden. Joost was mijn opslagplaats voor geheimen en mijn emotionele onrust. Met hem was nooit duidelijk wanneer hij me zou verrassen. Dus op die dag begint een trotse Nederlander over patriottisme. Plotseling, alsof hij mijn gedachten kon lezen, sprak hij: "Dikke, waar wacht je nog op, waarom ga je niet lopen en laat je een keer het Koninklijke Kruis om je nek hangen"? Ik kijk hem aan en zeg niets, en hij vervolgt: "Misschien zou je wel willen, maar het vet rond je buik laat het niet toe." Ik lach. Ik ken hem. Hij zal niet opgeven. "Kom op", zegt hij: "Ik maak een trainingsplan, we werken samen aan de conditie en volgend jaar gaan we op mars, veertig kilometer. Je kunt het".

Na zoveel jaren wachten, was het alsof de mogelijkheid om deel uit te maken van deze realiteit zich plotseling voordeed. Moet ik deze uitdaging aannemen? Ik denk niet lang na en zeg: "Akkoord". Op dat moment is het eerste wat in me opkomt: ik heb geen wandelschoenen. "Maar ik moet wandelschoenen kopen, die heb ik niet. Ik kan nergens zo ver in lopen. Na terugkomst van mijn vakantie uit Montenegro ga ik ze de eerste week kopen en daarna gaan we oefenen en trainen". En zo was het. Ik herinner me dat het die dag regende en het was de laatste dag dat ik beloofde de schoenen al te kopen. 's Avonds stuur ik Joost een berichtje: "De schoenen zijn er, nu is er geen weg meer terug". In zijn gebruikelijke stijl reageert hij pas na een paar dagen. "Het schema is gemaakt, als ik na het volgende weekend terug ben uit Rotterdam, gaan we beginnen". Dat is wanneer de kriebels beginnen. Hij maakt geen grapje. Ik ken hem, hij gaat me 'breken'. Ik mag niet toegeven, ik moet sterk en volhardend zijn.

Zaterdag 21 september gaat de telefoon. Ze vertellen me: Joost is gisteren overleden. Dat mooie, gekke hart stopte met kloppen. Zo, plotseling, uit het niets. Schreeuw en stilte.

Na een paar dagen deed ik mijn schoenen weg, zodat ze me niet zouden herinneren aan de pijn die ik zo graag wilde onderdrukken. Ik werd niet langer bezet door gedachten aan marcheren, het verlangen om dat te doen was verdwenen. Misschien was het voor mij niet voorbestemd, dacht ik. Mijn missie was in het begin al volbracht. Maar het was alsof een innerlijke stem me vertelde: je moet koste wat het kost aan deze verplichting voldoen. Dat was zijn vertrouwen, en dat mag je niet breken. Op een avond vroeg Joop me waar mijn schoenen waren. Ik legde het uit met een kort antwoord. Na een paar minuten sprak hij: "Je zou nu pas de wil en de kracht moeten hebben om te marcheren! Voor Joost moet je het doen!“ Verbaasd, sprakeloos.

Op mijn verjaardag stuurt een kennis me een felicitatiebericht. Zij zegt onder meer dat we samen kunnen oefenen en op mars kunnen gaan. Ik kan niet geloven dat ik op deze dag nieuws ontving waarop geen hoop meer lijkt te zijn. Zij kent het protocol - hoe het begint, hoe de aanvraag verloopt, hoe het wordt voorbereid. Mijn hart klopt weer. De ogen kregen hun oude glans terug. Verlangen keerde terug. Een vaag idee krijgt de kans om een ??concreet doel te worden. Ik moet veeleisender worden van mezelf, wie weet, misschien lukt het me wel.

Elk jaar in januari, ergens in het midden van de maand, begint de registratie voor de mars. Aanmelden voor deelname betekent niet de mogelijkheid om mee te doen aan de mars. Gezien het grote aantal deelnemers aan dit evenement, hebben de organisatoren een systeem gecreëerd om deelnemers te selecteren. Degenen die minstens één keer de hoofdrolspelers van deze mars zijn geweest, zijn door de registratie zelf al verzekerd van hun deelname eraan, terwijl degenen die voor het eerst meedoen minder kans hebben. Hun deelname hangt af van de loting – en of je daar doorheen komt. Het maakt de kansen voor iedereen gelijk. 

Ik neem een ??besluit en meld me aan voor de Vierdaagse. Dagelijkse online monitoring van hoeveel aanmeldingen er zijn binnengekomen. Mijn hart stond stil toen ik zag dat er dat jaar 53.844 deelnemers waren ingeschreven. De limiet is 46.000. Niet lang daarna zie ik op de website dat de loting voorbij is en mijn naam op de deelnemerslijst staat. Ik had geluk, het avontuur kon beginnen.

Ik ben al in november met de voorbereidingen begonnen. Elke maandag maakte ik, ongeacht het weer, een ontspannen wandeling van enkele kilometers. Hoewel die dag voor mij onbeduidend was, werd hij ineens heilig omdat ik me kon wijden aan training en voorbereidingen. In het begin tien, later liep de afstand op tot twintig, dertig kilometer. Alles ging zoals het hoort. Ik werd verschillende keren getroffen door hevige regen, maar er veranderde niets in mijn gedachten. Integendeel, mijn inspiratie groeide juist. Ongeacht het feit dat mijn conditie op een benijdenswaardig niveau was, wilde ik zeker zijn van mijn uithoudingsvermogen. Alle kilometers conditietraining, alle voorbereidingen om actief te gaan tafeltennissen, nu tennissen, zitten nog in mijn benen. Maar wandelen is een heel andere sport en gebruikt andere spieren die nog moeten worden versterkt.

Pijn in de knie

Ik weet niet hoe, maar net voor de start van de Vierdaagse realiseerde ik dat ik me had aangemeld voor verschillende tennistoernooien. God, ben ik normaal, zal ik hierin slagen; is het niet een beetje te veel voor dit fragiele lichaam van mij? En toch, op een avond na een tenniswedstrijd, begint de knie de eerste tekenen van hevige pijn en letsel te vertonen. Ik wist het, meniscus. Ik ga naar een fysiotherapeut die me radicaal elke vorm van fysieke activiteit verbiedt. Het kraakbeen en de meniscus zijn beschadigd. Ik probeer hem ervan te overtuigen dat ik, hoe dan ook, de Vierdaagse moet lopen. Hij wilde het niet eens horen. Hij zegt dat ik allang mijn vermogen te boven ben gegaan. Vier dagen wandelen kan onherstelbare schade aan mijn knie aanbrengen. Ik stel voor dat ik met een brace misschien makkelijker kan lopen en zo mijn knie een beetje kan beschermen. Tevergeefs. Het pleidooi hielp niet. Ik ga naar de sportwinkel, glimlach naar Mark en zeg dat ik een brace nodig heb. Ik heb hem gekocht, en snel was ik al buiten winkel. Toernooien en overwinningen staan ??op het programma met Cédric Scappaticci, een Fransman van Italiaanse afkomst, overigens mijn oude vriend en partner in het gemengd dubbelspel. We wonnen alle toernooien die we speelden in de periode van juni tot half juli van dat jaar. Hoeveel woorden we in genegenheid hebben we tegen elkaar gezegd tijdens de gespeelde wedstrijden, hoeveel glimlachen, tranen. Op de tennisbanen laaide een zuidelijke stemming en temperament op. We waren onoverwinnelijk en trots. Dit deel van het seizoen werd met onze namen geschreven. Maar er is nog een, uiteindelijk doel: ik wil de eigenaar worden van het Vierdaagsekruis!

Het is zondag en ik ga inschrijven met een nervositeit in mijn borst en hoofd. Daarna vindt de registratie plaats en wordt een polsbandje met een code overhandigd, die elke ochtend voor de start en na het betreden van de finish wordt gescand. Ik benader de organisatie, natuurlijk vragen ze naar de naam. Het lachende gezicht van een van de organisatoren zegt dat hij nog nooit van zo'n naam heeft gehoord. Ik antwoord: "Nou, je hoort het niet eens omdat het niet Nederlands is." "Dus van wie is het?" vroeg hij. Ik zeg: "Montenegrijns". Hij kijkt me aan en hem is niets duidelijk. "Ik ben een Nederlandse Montenegrijnse", voeg ik toe. Op dat moment voelde ik een lichte rilling. Bij het noemen en denken aan Montenegro kromp ik een beetje ineen en mijn hart bonsde harder. Plots zag ik al het blauw van onze heldere hemel. Voor de ogen ligt een eindeloze kust van de zee, waaruit de bergen oprijzen als de mooiste villa's. Kale puin en steen. En een ziel vol trots. De man kijkt me aan en gaat verder. "Montenegro moet mooi zijn"? "Dat is, mijnheer, een prachtig stukje lucht waar de zon het mooist op schijnt. Een land waar de contrasten van de warmte van het zuiden en de wildheid van het noorden met elkaar verweven zijn. Waar mensen ontspannen zijn en weten hoe ze van het leven moeten genieten. Waar een mens met een glas wijn, kaas en een kom olijven niet veel meer nodig heeft om opgewonden te raken. Eigenlijk meneer, het is onmogelijk om mijn land te beschrijven. Om te weten waar ik het over heb, moet je het zien, ervaren, voelen, proberen, aanraken, ruiken. Omdat elk woord dat ik zou gebruiken om dit land te beschrijven goedkoop is in vergelijking met haar". De man kijkt me aan en begrijpt er duidelijk niets van. Ik realiseerde me dat ik had overdreven, terwijl ik in gedachten en ziel nog daar was: op de warme steen en in de zon. Ik pak het kaartje voor de start en terwijl hij het armbandje met de code aan me vastmaakt, spreekt hij voor zichzelf. "Nou, mevrouw, u heeft twee thuislanden." "Meneer, in liefde ben ik altijd in de plus".

De dag voor de start van de mars ga ik naar de begraafplaats, naar Joost. In mijn hand, zoals altijd, een rode roos. Dit keer ook een kaart. Met trillende hand geschreven. Waarom ben ik hier? Ik wilde tegen hem fluisteren dat ik morgen iets zou afmaken waar we samen aan begonnen waren. Het is niet gemakkelijk voor mij. Het is alsof ik weer afscheid van hem neem. Hoe afscheid te nemen van iemand die, zoals weinig anderen, zo dierbaar was in mijn leven. Hij was iemand die me zijn ongelooflijke empathische kracht gaf. Ik probeerde sterk te zijn, maar de tranen waren sterker. Even was ik als versteend. En toen kreeg ik kracht, kuste de koude steen en nam er afscheid van.

De eerste dag

De Dag van Elst – dinsdag 15 juli 2014

De dag van de waarheid is aangebroken. Zo'n zesenveertigduizend deelnemers kwamen aan de start, waaronder ik. Allemaal, van jong tot oud, van burgers tot militairen, willen ze op de vierde dag de finish halen op de Wedren, na de triomfantelijke passage en viering van Via Gladiola.

Die ochtend, rond vier uur, vertrek ik van huis. Mijn loopmaatje en ik rijden richting Nijmegen. Stilte in mijn hoofd. Dat overkomt me niet zo vaak. Een gevoel dat ik niet kan omschrijven. We zijn gearriveerd en staan ??met duizenden anderen in de rij te wachten om ons te registreren voor de start. We gaan door de poortjes, zoals op het vliegveld, waar we vanaf vandaag elke dag worden gescand met een polsbandje waarop iedereen een eigen code heeft die de start en het passeren van de finishlijn registreert. Het hart slaat snel. Onze start is om vijf uur. Voor het eerst zie en voel ik deze stad anders. Hij ziet er op dit tijdstip van de dag vrolijker, wakkerder en opgewekter uit. Een rivier van mensen stroomt richting de start. Een vreemd geluid. In de verte zijn de dronken stemmen te horen van degenen die de hele nacht hebben gefeest. Ergens in de menigte hoor ik een bekende stem me roepen. Ik draai me om en zie Cédric. Hij rent naar me toe, omhels me en wens me succes. Hij zegt: "Ga nu en onthoud, je moet slagen, dit is de mars van jou en Joost. Je moet vanwege hem!". Hij omhelsde me nog een keer stevig, alsof alle kracht waarmee hij me wilde aanmoedigen in die omhelzing zat. Ik veegde mijn tranen van blijdschap weg en zonder Joost naast me, maar met hem in mijn hart, begon ik aan een onbekend avontuur.

Ook al was het vroeg in de ochtend, jongeren stonden op de trottoirs, voor hun studentenhuizen, de net begonnen stoet aan te moedigen. De eerste kilometers trekt de stoet lopers door een kleine menigte en chaos. Het is ook het meest opwindende moment waarop iedereen probeert zijn plek te vinden, zijn eigen ruimte, zijn eigen aura te vormen. Om er te zijn en de persoon naast je niet lastig te vallen, niet om iemand "voor je voeten" te laten lopen. Even later volgt iedereen zijn eigen tempo. De eerste zonnestralen verschijnen op de brug van Nijmegen. Mijn hoofd bonkt, de eerste kilometers liggen achter ons. Ik kan nog steeds niet geloven waar ik ben beland. Een groot deel van de stoet heeft de charme, pijn en blaren van dit plezier al ervaren. Maar ik sta aan het begin van de verleiding. Ik wist niet hoeveel emotionele lading er kan worden opgebouwd tijdens het zwaaien met deze lopende massa. Het is een vreemde gewaarwording dat mensen je goedemorgen noemen, terwijl ik het gevoel had dat het al middag was.

Elke dag heeft de mars een andere route, kleur, thema. De dagen zijn genoemd naar de plaats waar die dag plaatsvindt. De eerste dag is gereserveerd voor Elst. Dinsdag staat in het teken van de Betuwe met zijn pittoreske dorpjes, landgoederen, enorme boomgaarden. De route voert ons door prachtige natuur langs de rivier de Linge. De absolute trots van deze streek zijn de geurige boomgaarden die in de herfst de mooiste vruchten voortbrengen. Dat gevoel van contact met de natuur is ongewoon. Het was alsof mijn ziel zich had uitgebreid, zich had geopend.

Op een gegeven moment, uit het niets, wazig flikkerend, alsof ik een glimp kon opvangen, flitste een foto van de boomgaard van Lim en Vojovo door mijn hoofd. De eerste kussen, verstoppen, zonnebaden op die weide die we in de zomer als strand gebruikten, waar we lagen op het gras, glimlachend en wakker dromend van de mooiste dromen. Hoe vaak zijn we daar als kinderen niet geweest, in de boomgaard van die Vojo, om appels te stelen. En dan de Lim af zwemmend naar het huis.

Ik ben er niet meer, waar alles ruikt naar geluk en een warme moeders omhelzing. En haar zachte, verwijtende blik, met de verbazing dat mijn mond blauw is van het koude rivier Lim, dat ik sta te trillen van vermoeidheid. Ik realiseerde me dat er niet langer dat kleine meisje ben, die als naïef en puur het leven en de wereld ervaart. Degene die zich lange tijd verzette om volwassen te worden, om niet weg te gaan van het oer- en ware geluk, om de vlam van opwinding en de glimlach te behouden die alleen de ziel van een kind kan voelen. In een paar minuten vliegen prachtige foto's van vroeger voorbij. Toen besefte ik dat ik ver verwijderd ben van mijn vaderland, vreugde en jeugd, waarvan ik zoveel kilometers en decennia gescheiden ben.

Een kort stukje weg voert ons door het plaatsje Elst, ten noorden van Nijmegen. Het is het belangrijkste doorkomstplaats voor trajecten van dertig, veertig en vijftig kilometer. Aan het begin en einde van de dag wordt hier de Waalbrug overgestoken. Het is een traditie voor deze stad om een ??goed feest te vieren. Zoals vandaag wanneer de burgemeester de deelnemers aan de mars met plezier en trots verwelkomt. Ballonnen, vlaggen, spandoeken en interessante waarnemers begroeten en verwelkomen de stoet. Wat een gekkenhuis. Alles kan ontbreken, terwijl er genoeg redenen zijn om plezier te hebben. Na een korte stop klimmen we verder richting de dijk tussen Oosterhout en Lent. Dit laatste deel is traditioneel het moeilijkste op de eerste dag van de mars. Het is er stil, er zijn geen waarnemers, alleen pure natuur. Ik bedenk hoe dit een erg lange en saaie reis naar Via Gladiola gaat worden. Mentaal is deze dag het moeilijkste. Het oversteken van de eerste veertig kilometer geeft niemand de garantie dat ze morgen kunnen voortzetten waar ze aan begonnen zijn. Het is een vreemd fenomeen dat een groot aantal deelnemers al na de eerste dag afhaakt. Afgezien van de verveling van het laatste deel van de route, leverde de eerste dag voor mij geen bijzondere moeilijkheden op. Hoe dan ook, het spookte door mijn hoofd dat ik niet moest opgeven en dat vermoeidheid, pijn en angst geen optie waren.

De eerste veertig kilometer liggen achter me. Ik kan het niet geloven. Ik kom thuis en er ligt een kaart op me te wachten van de moeder van Joost. Ze bedankt me dat ik op deze manier de herinnering aan haar zoon heb bewaard. Ze nodigt me uit om haar gast te zijn na de voltooide Vierdaagse. De tranen springen weer in mijn ogen. De prestatie van vandaag is een aanmoediging; het geeft me kracht en hoop dat ik morgen met gemak verder ga. Omdat mijn benen geen pijn doen, heb ik geen blaren. Een glimlach zet de wind in mijn rug. Ik wil dit doorzetten. Met grote opluchting en gemak trek ik mijn hakken aan en ga naar Karin Hermans voor een massage. Zij doet de deur open en kan het niet geloven. Schreeuwt: "Is het mogelijk dat je na een wandeling van veertig kilometer op hoge hakken aankomt?" Je bent gek! Gebeurt dit mij voor het eerst?". Ik heb geen idee, zeg ik. "Ik laat mijn been rusten als ik op hakken loop".

De tweede dag 

Roze Woensdag – woensdag 16 juli 2014

Na een korte nachtrust word ik om drie uur 's ochtends wakker. Een nieuwe dag is vreugdevol geboren. Het weer is aangenaam en ik verlaat het huis al in lichte en comfortabele kleding. Joop, dromerig, wenst me geluk en pijnloos lopen. Nog een laatste controle van alles wat nodig is voor de dag en ik ben klaar om te gaan. Terwijl we wachten op registratie voor de start, horen we de meest interessante verhalen van de vorige dag. Van degenen die meters verband om pijnlijke plekken wikkelden, tot de indrukwekkende hoeveelheid paracetamol die tegen pijn werd gebruikt. In mijn hoofd ben ik bang dat er iets onvoorziens met me zal gebeuren. Volgens sommige analyses geven de meeste mensen op de tweede dag op. Na de registratie, die makkelijker en subtieler gaat, komt de stoet langzaam op gang. Helemaal aan het begin worden we begroet door groepen vrolijke studenten die laten zien dat ze al "begonnen" zijn en dat hun magie beter vordert dan de onze. Gisteren was een ouverture, vandaag zijn ze in een veel betere bui.

De tweede dag heet Wijchen, oftewel Roze Woensdag. Roze is een symbool van de diversiteit van het land - acceptatie van anderen zoals ze zijn. Het is dan ook geen verrassing dat een groot aantal deelnemers, ongeacht geslacht, in het roze gekleed gaat. Op weg naar buiten de stad is er een prachtig tafereel. Over de hele straat trekt een menigte mensen richting de brug. We voeren het tempo op en zetten koers naar het Land van Maas en Waal. Het land van twee rivieren. We marcheren in de ochtendstilte, ieder met zijn eigen gedachten, door groene moerassen, door bossen, langs boomgaarden, middeleeuwse torens, eeuwenoude boerderijen, overstroomde vlaktes en open landbouwgebieden. We gaan het eerste dorp, Alverna, binnen. Tienduizenden toeschouwers verwelkomen ons vrolijk in het feestelijke Wijchen. Het feest is hier in volle gang, de binnenstad lijkt ontploft. Muziek schalt van alle kanten, bier vloeit als water uit een tuinslang. Ze stoppen appels in onze handen, zonder te vragen. Verder wacht ons een nieuw muzikaal spektakel in het gastvrije Beuningen. En hier is zo'n uitdagend feest dat je even denkt om je rugzak af te doen en je bij deze gelukkige mensen te voegen.

We gaan terug naar Nijmegen. Ik herken deze stad niet meer. Alles wervelde, alsof de hele wereld hier straalde, alsof het een mars van liefde was. Registratie van het weer passeren van de finish en een nieuw kaartje voor morgen. We nemen een biertje, want dat hebben we oprecht verdiend, en gaan langzaam naar huis. Ik voel me niet moe, ik heb geen pijn of blaren. Is dit waar ik bang voor had moeten zijn? Wat is er aan de hand, het werkt als een uurwerk voor mij. Ik ga vanavond ook naar Karin voor een voetmassage. Daarna ga ik naar bed want de nacht is kort. Ik probeer te slapen, maar het lukt niet. Wat is er aan de hand? Dit gevoel van angst wordt plotseling sterker dan al het positieve. Ondanks al mijn inspanningen kom ik niet in slaap. De angst groeit dat ik door gebrek aan slaap de dag niet kan afmaken zoals ik wil. Op een gegeven moment ontstaat de gedachte dat je beter op tijd kunt opgeven. Mijn hart slaat snel. De tijd verstrijkt en de slaap probeert me niet eens te misleiden. Ik ben aan het huilen. Ik zal vallen vandaag. Wat als ik faal? De grote euforie slaat de andere kant op. Ik probeer mezelf aan te moedigen en ervan te overtuigen dat ik klaar ben om alle problemen het hoofd te bieden. Ik voel de angst, maar ik laat de paniek niet de overhand krijgen. Die ochtend wacht ik niet tot de klok me wakker maakt, ik stap zelf uit bed. In de hoop dat er wonderen kunnen gebeuren, bereid ik alles voor vandaag voor. Ik ben stil, slik tranen in en bereid me in stilte voor. De gebruikelijke draaimolen draait op volle toeren. Sandwich, gekookte eieren, zouttabletten, chocolade, water, paracetamol. Ik heb alles. Ik verlaat het huis en besluit alle angst en slapeloosheid in de slaapkamer achter te laten. Ik verlaat huis zonder angst van de mislukking van vandaag.

De derde dag 

Zeven Heuvels - donderdag 17 juli 2014

Mooie en zonnige dag. Nog een startcontrole. We gaan. Vandaag is het de dag van Groesbeek en de Zeven Heuvels. De moeilijkste en meest veeleisende van de vier etappes. Ik voel me nog steeds niet moe in mijn benen, ik word alleen belast door de gedachte dat het me niet gaat lukken. En deze ochtend zijn de studenten onvermoeibaar. De tijd heeft voor hen stilgestaan. Vanuit Nijmegen gaan we richting Malden, dan langs de Maaswaal richting Mook. Opeens voel ik mijn benen zwaarder worden. Is dit het begin van het einde? Ik kan er niet aan denken. Ik stop bij de eerste controle. Ik drink koffie en eet chocola. Ik praat tegen mezelf in gedachten. Joost is in mijn gedachten en voor mijn ogen. Ik moet door, ik mag niet opgeven. Ik merk dat steeds meer mensen medische hulp krijgen. Met vermoeide en gescheurde voeten, met pijn en tranen op hun gezicht, geven ze op. Warmte flikkert in de lucht. Bij elk controlestation adviseren ze om regelmatig te pauzeren, te rusten en voldoende water te drinken. Mensen met een hartafwijking wordt aangeraden tijdig op te geven. Groesbeek leek nog nooit zo ver weg als vandaag. Een moment van psychologische crisis. Ongelofelijk zware benen. Ik open mijn kamelenwaterzak en pak de zouttabletten. Ik drink zoveel mogelijk. Tsja, als het anders niet lukt, dan ga ik vandaag voor het uithoudingskarakter. We lopen Groesbeek binnen. Mensen zijn overal. Iedereen verwelkomt me, begroet me, moedigt me aan. Opeens staat Joop voor me. Hij omhelst me en biedt me een glas bier aan. Hoeveel dat ene glas kostbare drank op dat moment betekende. Hoe wist hij dat ik vandaag meer een druppel en een woord van steun nodig heb? Ik vertel hem niets over niet slapen. Na een korte pauze nemen we afscheid en ga verder richting de Zeven Heuvels.

Velen beschouwen deze dag als de mooiste wandeldag. Naast de prachtige natuur die over dit deel van de route stroomt, wordt halverwege de Zeven Heuvels het belang van deze dag duidelijk. Daar stoppen de deelnemende legereenheden om op de Canadese begraafplaats hun respect te betuigen aan de soldaten die zijn omgekomen in de Tweede Wereldoorlog. Een indrukwekkend moment. Even terug in de tijd. Mijn benen worden zwaarder, maar de soldaten laten je niet opgeven. Het is op de een of andere manier gemakkelijker met hen. Altijd klaar voor een grapje, voor ondersteuning tijdens het marcheren met volle rugzakken alsof je ten oorlog trekt. Het lied is hun leidmotief. Trouwens, dezer dagen komen we overal in de stad soldaten tegen, van over de hele wereld. Er zijn Amerikanen, Zweden, Britten, Fransen, Noren, Duitsers, Denen... wie je hier niet allemaal tegenkomt.

Toevallig bevond ik me tussen de Fransen. Aan mijn rugzakriem hangt een kleine Montenegrijnse vlag als bedel en handelsmerk. Ze vragen waar ik vandaan kom. Trots leg ik uit dat ik uit het mooiste land ter wereld kom. We beginnen te ruziën over wiens land mooier is. Aan arrogantie aan beide kanten geen gebrek. Uiteindelijk zijn het er meer en ben ik alleen. Ze zeggen dat hun azuurblauwe kust de mooiste ter wereld is. Ik antwoord dat Lord Byron lang geleden schreef over de uitzonderlijke schoonheid van ons land en dat er geen mooier land ter wereld is. Zelfs hun Napoleon vond het moeilijk om de schoonheid van ons land te weerstaan. Ze lachen, ze zeggen: "Wij zijn mooier". Ik zei: "Jullie zijn niet mooier noch groter dan wij. Om nog maar te zwijgen over onze trots!“ Ze barstten in lachen uit. Als trofee geven ze me een hanger van de Eiffeltoren mee. Ik hang hem aan mijn rugzak. Een triomfantelijke glimlach verspreidde zich over hun lippen. Nog even en we komen aan in Berg en Dal, en dan zijn we dicht bij de finish.

Zonder het dagelijkse protocol te veranderen, voor de laatste keer op hakken, ga ik voor een massage. Nog één nacht en morgen is de laatste dag. Zodra ik ga liggen, beginnen oncontroleerbare gedachten en daarmee nervositeit. Mijn hart gaat sneller kloppen. Weer niet slapen. Ik begin te huilen. Ik kan niet geloven dat ik na zoveel kilometers lopen nog een nacht zonder slaap zal hebben. Ik draai me om in bed, maar mijn ogen staan ??wijd open. Gaat de vorige nacht zich herhalen? Nee, dit is horror; dit kan niet waar zijn. Zenuwen nemen het over. Het gevoel dat opkomt wordt ineens sterker dan al het positieve, van elk woord dat ik tegen mezelf zeg om mezelf niet aan te moedigen. Morgen zal natuurlijk de dag zijn waarop mijn benen moe en zwaar zullen zijn, de hitte tropisch zal zijn en ik met een gebroken hart tegen mezelf zal zeggen: ik kan het niet meer. Mijn hoofd bonkt, opgeven is onvermijdelijk. Ik weet niet hoe ik moet omschrijven wat er op dat moment met mij en mijn hoofd gebeurt. Niets helpt, ik blijf wakker. Ik wil geen energie verspillen. Ik wacht op het moment om op te staan. Ik bereid me voor op de laatste dag van de Vierdaagse.

De vierde dag 

de dag van Cuijk, Via Gladiola – vrijdag 18 juli 2014

In Nijmegen naderen we de laatste startcontrole. Ook deze ochtend worden we gevolgd door een horde heerlijk dronken en goedlachse studenten. Ze voelen zich goed, ze zwaaien naar ons en gooien vrolijk met dingen naar ons. Zze wensen ons een fijne en succesvolle laatste dag. Alles lijkt ontspannen en in een feestelijke stemming. Ze zijn vrolijk en welwillend, ze zingen. Hun avond eindigt terwijl onze nieuwe dag begint. Ze hebben een klein voordeel. We gaan naar de laatste ronde. Vandaag is de dag dat er van alles kan gebeuren, behalve dat ik de finish niet op tijd haal.

De laatste dag van de mars wordt in de volksmond Via Gladiola of de dag van Cuijk genoemd. De dag van ons dorp. Cuijk is een plaats in het noordoosten van Nederland, in de provincie Noord-Brabant. Het heeft ongeveer 18.000 inwoners. Het ligt op de westelijke Maasoever en vijftien kilometer ten zuiden van Nijmegen. De enige plek in Brabant waar de Romeinen blijvende sporen hebben nagelaten. De stad staat bekend om zijn rijke geschiedenis en culturele evenementen. De laatste dag staat in het teken van het grote feest in ons dorp. Hier worden de deelnemers aan de mars vanaf de vroege uurtjes ontvangen. Omdat we niet allemaal tegelijk beginnen en iedereen zijn eigen tempo heeft, komen we ook niet allemaal tegelijk aan. Alle deelnemers van de laatste dag van het evenement ontvangen, als teken van steun en respect, gladiolen. Waarom gladiolen? Traditioneel staat deze indrukwekkende bloem voor kracht, overwinning en trots. De betekenis gaat helemaal terug tot de Romeinse tijd, toen gladiatoren letterlijk vochten in de arena. De uitdrukking 'dood of de gladiolen' komt daar vandaan. De zegevierende gladiator werd bedekt met gladiolen. Diezelfde gladiool werd duizenden jaren later hét symbool van de Nijmeegse Vierdaagse. Dood of de gladiolen krijgt daardoor een symbolische betekenis voor de inwoners van deze stad en de deelnemers aan het evenement. Het wordt de metafoor voor mijn mars vandaag.

Na de start beginnen de laatste uren van dit ongelooflijke uithoudingsavontuur. Het pad voert ons door prachtige natuur. We genieten nog even van deze stilte, want er wacht ons een groot feest in Cuijk. Naarmate de dag vordert, wordt de zon sterker. De lucht glinstert van de warmte. Om de paar meter komen we emmers vol water tegen waar we ons kunnen verfrissen en hoofd en nek kunnen bevochtigen. Ik draag een dunne sjaal en maak van elke gelegenheid gebruik om hem in water te laten weken en om mijn nek en schouders te hangen terwijl hij nog nat is. Prettig. We naderen Linden. Een dorp bij Cuijk. Ik neem een ??pauze in de schaduw van een boerderij. Ik drink en eet chocola. Ik heb een bericht. Ik dacht Joop, want we hebben constant contact omdat hij natuurlijk wil weten wanneer ik in Cuijk aankom. Maar hij is het dit keer niet. Het is zus van Joost. Ze bedankt mij en zegt hoe trots ze is dat ik vandaag de stad binnenkom, en daarmee haar broer eert. Ik wrijf een traan uit mijn oog. Haar boodschap geeft me nog meer kracht. Iedereen is met mij. Ik moet nog even volhouden. Beers is in zicht. Het hart klopt als een gek. De spanning loopt op. Nog een paar kilometer en ik kom in Cuijk. Van alle dagen van de mars is deze doorkomst uiteraard de favoriet. Het is een plek die in één moment ontploft; het centrum is vol, muziek dondert van alle kanten, koren. De hoofdstraten van het dorp worden een broeinest waar alles kookt, met een ander ritme dan het gewone dagelijkse leven. Het leven stroomt van alle kanten in slechts één straat, een straat met een groot en open hart. In het prachtige zomerse landschap lopen jongeren en ouderen van over de hele wereld, vol kracht, verlangens, dromen en verwachtingen. 

Alles staat klaar voor de receptie. Op de plek waar ik Joop verwacht, zie ik hem met een roos in zijn hand door de menigte breken. Ik vraag me af waarom de roos? Vandaag krijgt iedereen gladiola. Hij zegt: "Voor de mijne, de enige Montenegrijnse roos". Ik ben aan het huilen. Ik kan niet geloven dat ik sta waar ik sta. Ik hoor zoveel stemmen die me roepen, me aanmoedigen, me feliciteren. Op dat moment wilde iedereen me begroeten, feliciteren. Tot voor kort keek ik ook vanaf die kant naar de deelnemers, en nu sta ik hier trots. De afgelopen dagen zijn er veel tranen gevloeid. Vooral vandaag. Er zullen er meer zijn, want dit is nog niet voorbij. Ik drink bier en ik wil verder. Joop omhelst me en zegt: "Meci, als het moet, nu kruip je op je knieën, maar je moet door de Via Gladiola." Gaan! Hij kust me en duwt me voorzichtig van hem weg.

Wij gaan verder. De pont aan de Maas heeft altijd iets bijzonders. Dankzij de militairen is de brug vlak voor de start van de Vierdaagse geplaatst en stijgt de spanning. Gevolgd door honderden toeschouwers worden de laatste kilometers naar de finish spannender en de trappen moeilijker. Voel ik dat mijn kracht me verraadt van angst of opwinding? Er is niet veel meer over, ik ben er bijna. Ik moedig mezelf aan dat ik het kan, dat ik nog kracht heb. Toen herinnerde ik me al die conditietrainig op Jasikovac, in de zomer. Vroeger gingen we van het strand naar huis om ons om te kleden en naar Jasikovac te rennen. Hoeveel pijn en zweet ging er toen door de spieren en benen. Ik denk: ik had toen geen keuze, en die heb ik nu ook niet. Onder de indruk van het enthousiasme van de mensen die ons vanaf de zijlijn toejuichen, krijg ik de energie om af te maken waar ik aan begonnen ben. Deze mensen bieden ongelooflijke motivatie en ondersteuning. Ik klem mijn tanden op elkaar en doe een zelfverzekerde stap naar voren.

We naderen Nijmegen. Het duurt niet lang of ik loop over de Via Gladiola, een lange straat in Nijmegen. Driehonderdvierenzestig dagen per jaar heet het St. Annastraat. Slechts één dag per jaar is de Via Gladiola. Vandaag omhelst en accepteert ze de winnaars. Een rivier van mensen stroomt triomfantelijk de stad binnen. De finish in deze straat is het hoogtepunt van alles, zowel voor de deelnemers aan de Vierdaagse als voor het publiek dat hen verwelkomt. Alles barst van feestvreugde en vrolijke kreten. Het zicht is ongelooflijk. Zoals in de films. Is dit mij overgekomen? Door deze grandioze straat lopen maakt me meer dan trots. Hoeveel mensen zijn er die deze schoonheid nooit ervaren? Het gevoel dat me op dat moment overvalt, is niet in woorden uit te drukken. Ik, een kleine Nederlandse Montenegrijnse, gaat binnenkort de finish halen.

Even wil ik gewoon dat mijn vader me zag. Mijn Rasim. Ik voel een flinke dosis nostalgie. Dat vreemde gevoel toen ik hem als kind verliet in de hoop terug te keren. Op dit moment groeit mijn emotie uit tot verlangen naar mijn Ivangrad. Ik wilde deze overwinning met hem delen. Een ongewoon scenario ontvouwt zich voor mijn ogen. Daar op het Keizer Karelplein, op de Oranjesingel. Iedereen is er om ons te steunen, de laatste meters zijn het zwaarst en het langst. Alsof ik op de armen van deze geweldige mensen gedragen word, bereik ik het doel. Laatste controle bij de finish. Ik voel geen grond meer onder mijn voeten, het is alsof ik vlieg. De missie is voorbij. Een schouderklopje als teken van respect en felicitatie. Ik ga het kruisje halen. De vrijwilligers glimlachen en feliciteren me met mijn succes. In mijn handen heb ik het Koninklijk Kruis. Het gevoel van overwinning is het mooist. 

De Vierdaagse lopen was een uitdaging die ik niet kon weerstaan. De voldoening is groot. Met trots kan ik zeggen dat ik vier dagen veertig kilometer heb gewandeld. Ik draag honderdzestig kilometer in mijn benen. Vooralsnog ben ik daar als enige in Nederland wonende Montenegrijnse in geslaagd. Er zijn geen woorden om het gevoel van trots en geluk te beschrijven. 

De volgende ochtend bezocht ik de moeder van Joost. Met koffie en gebak beginnen we wat onzeker en rustig aan het verhaal van Joost. We bladeren door het fotoalbum. Elke foto heeft zijn eigen verhaal en verdriet vermengt zich verlegen met een zachte glimlach. Ze zegt dat ze blij was te weten dat ik de Vierdaagse ging lopen. Het was een gemeenschappelijk doel gedragen door een verbinding die niemand kon verbreken. Dus Joost is nog steeds hier, onder ons. Zijn wens is vervuld. Alles wat ik over hem wist in de tijd dat ik hier met hem doorbracht, gaf aan dat ik heel weinig wist. In het gesprek met zijn moeder leerde ik meer dan ik had verwacht. Sommige dingen kon ik niet eens raden. Ze bewaarde zijn mooiste en grootste geheimen.

De Vierdaagsefeesten zijn dichtbij, Vertrouwd ook. Iets wat veel Nederlanders en generaties van over de hele wereld hebben meegemaakt. Als deelnemer of als volger. Ook vandaag de dag is het nog steeds een fenomeen van collectief bewustzijn en gelaagde geheimhouding, en een opwindende ervaring voor iedereen die bezig is geweest met het ontdekken van zichzelf, hun mentale, mentale en fysieke bewegingsvrijheid.